به گزارش دست دوز نیوز، در اين يادداشت كه در شماره يكشنبه 10 مرداد انتشار يافته است، مي خوانيم: ايران در توليد سنتي چرم يا همان دباغي، توليداتي رقابت‌پذير داشت. حال آنكه با پيشرفت صنايع و ماشين‌آلات اين بخش ايران رفته رفته از چرخه رقابت دور مانده است.
دباغي هم مانند بسياري از صنايع دشواري‌هاي خود را دارد كه مهم‌ترين آنها براي كساني كه در واحدهاي توليدي كار مي‌كنند، تحمل بوي خاصي است كه در اين صنعت وجود دارد.
همچنين بايد درنظر داشت كه دباغي از جمله صنايعي است كه اكنون در كشور با خام‌فروشي روبه‌رو شده و توليدكنندگان آن معتقدند در شرايط كنوني راه گريز از اين موضوع آسان نيست.
قيمت نهايي پوست دباغي شده در ايران رقابت‌پذير نيست و به اين دليل توليدكنندگان ايراني نمي‌توانند به‌راحتي توليد خود را به محصول نهايي برسانند. عمده محصولات توليدي داخل اكنون به صورت پوست دباغي شده از كشور خارج شده و در ديگر كشورها به محصولات متنوعي مانند كيف، كفش و پوشاك تبديل مي‌شود. اين در حالي است كه محصول نهايي توليد شده دوباره به داخل كشور وارد مي‌شود و در ويترين مغازه‌هاي لوكس به فروش مي‌رسد. با اين وجود توليدكننده داخلي سهم اندكي از ارزش افزوده مي‌برد و عمده سود متعلق به شركت‌هاي خارجي و دلالان است.
با اين حال توليدكنندگان ترجيح مي‌دهند اين صنعت را كه يكي از مزيت‌هاي ايران به شمار مي‌رود، حفظ كنند. دليل اصلي خام‌فروشي يا به عبارتي كامل نبودن زنجيره توليد در اين صنعت خطرپذيري و هزينه زياد توليد در ايران است كه اين هزينه به گفته فعالان اين صنعت، دلايل متفاوتي دارد كه برخي از آنها شامل هزينه نيروي كار، بيمه، ماليات و... است.
اما خطرپذيري اين صنعت شامل موضوعات ديگري مي‌شود. هر چه زنجيره توليد در اين صنعت رو به پيشرفت مي‌رود، خطرات آن نيز بيشتر مي‌شود كه يكي از آنها استاندارد محصول نهايي است.
در صورتي كه خط توليد در اجراي يكي از استانداردهاي جهاني اشتباهي داشته باشد كل محصول از چرخه رقابت و سفارش خارج مي‌شود. براي مثال، يكي از استانداردهايي كه در توليد محصول نهايي اهميت دارد به كار نرفتن هر نوع ماده شيميايي مضر براي نوزادان و كودكان است. اين مواد اكنون در واحدهاي توليدي داخلي استفاده مي‌شوند.
اما منع استفاده از اين مواد دليل خاصي دارد. نوزاد يا كودك در آغوش پدر و مادر ممكن است با لباس چرمي آنها اصابت‌هايي داشته باشد و به نوعي بخشي از لباس چرمي را وارد دهان خود كند، به اين دليل بايد در مواد شيميايي كه توليد اين محصول را امكان‌پذير مي‌كند دقت لازم وجود داشته باشد.
اين موضوع تنها يكي از شاخص‌هاي استاندارد جهاني لباس‌هاي چرم است كه شايد در نگاه نخست موضوع خاصي در توليد به نظر نرسد اما تعرفه واردات مواد شيميايي مورد نياز اين صنعت يكي از مواردي است كه باعث شده قيمت نهايي اين محصول در دنيا رقابت‌پذير نباشد.
اكنون بسياري از توليدكنندگان معتقدند محصولات چرم ايران رقابت‌پذير نيست و زماني كه دليل اين رقابت‌پذير نبودن پرسيده مي‌شود عمده توليدكنندگان از تعرفه واردات به عنوان مشكل اصلي نام مي‌برند.
همچنين از ديگر مشكلات موجود در اين صنعت، مصرف آب است. آب كه نقش حياتي در توليد اين محصولات دارد اكنون در كشور با چالش‌هاي خاصي روبه‌رو است و بر اين اساس مصرف آب اين واحدها نيز بايد كنترل شود. در ايران به‌ازاي توليد هر كيلوگرم چرم «كراست» حدود 70 ليتر آب مصرف مي‌شود.
اين در حالي است كه ديگر توليدكنندگان چرم كه با شيوه‌هاي مدرن‌تر فعاليت مي‌كنند، توانسته‌اند مصرف آب را در اين مقياس به كمتر از 50 ليتر برسانند. يكي از نيازهايي كه اكنون در اين صنعت احساس مي‌شود، نوسازي ماشين‌آلات و استفاده از شيوه‌هاي مدرن توليد است. در مصرف آب علاوه‌بر ماشين‌آلات، مواد مورد نياز، دباغي تاثير بسياري دارد. بر اين اساس مي‌توان اين‌گونه نتيجه گرفت كه براي كامل كردن زنجيره توليد چرم در ايران راهي طولاني پيش روي صنعت وجود دارد كه طي آن بدون برنامه در واقع كاري نشدني است.
اكنون پوست برخي از دام‌ها تا مرحله كراست در كشور فرآوري مي‌شود اما بنا بر آنچه گفته شد ظرفيت پيشروي در ديگر مراحل توليد وجود ندارد و توليدكنندگان تا اين مرحله هم با مشكل رقابت‌پذير نبودن توليدات خود دست و پنجه نرم مي‌كنند.
پایان خبر/